Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

χωρις λογια... οι εικονες μιλουν απο μονες τους...


φίλοι μου... 
η Γεωργια,μας έδωσε αυτην την διεύθυνση...
έστειλα ιμειλ...
περιμένω απάντηση,
μολις πάρω θα επικοινωνήσω μαζί σας,
θα ηθελα να διασταυρωνατε μερικα πραγματα
μιας και εγω ειμαι απο Κυπρο,
και αυτος ο συνδεσμος ειναι Αθηνα,

http://www.heartdoctors.gr/index.asp?pathID=1_2_12_52_114_327

δεστε και μονοι σας και θα περιμενω δικες σας απόψεις
για το θεμα αυτο.
πιο κατω αντεγραψα μερικα απο την σελιδα αυτη...
πραγματικα με εχει συγκηνησει....
αλλα θελω και ερευνα για οσους μενουν Αθηνα!!!
ευχαριστω πολυ
Οι προαναφερόμενες ποσότητες
Οι 36 τόννοι των τροφίμων,
Η αποστολή πραγματοποιήθηκε
στο χρονικό διάστημα από 3 έως 8 Μαΐου 2004
και σ’αυτήν μετείχε, από τους Γιατρούς Καρδιάς,
η αντιπρόεδρος τον Σωματείου κυρία Ελένη Σωτηρίου.

Οι Γιατροί Καρδιάς ,




Ευχαριστίες εκφράζονται προς τον κ. Διονύσιο Κουντουρέα,
πρέσβη της Ελλάδας στην Αιθιοπία,
στο προσωπικό της πρεσβείας μας στην Addis Ababa
καθώς και στον Έλληνα επιχειρηματία κ. Μ. Ρούσο,
μέλος της ελληνικής παροικίας στην Αιθιοπία
για το ενδιαφέρον και την υποστήριξή τους.


διανεμήθηκαν στο σύνολο τους
με τον τρόπο αυτό χωρίς να παραμείνει
καθόλου αδιάθετο υπόλοιπο.


που μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα,
διατέθηκαν δωρεάν από ελληνικές εμπορικές επιχειρήσεις,
οι οποίες ζήτησαν να μην αναφερθούν οι επωνυμίες τους.
Η μεταφορά των τροφίμων αυτών
έγινε με πλοίο ελληνικής ναυτιλιακής επιχείρησης
( Πειραιάς-Τζιμπουτί ),
η οποία επίσης ζήτησε να μην αναφερθεί η επωνυμία της.



σεβόμενοι την επιθυμία των εν λόγω επιχειρήσεων,
τηρούν την ανωνυμία τους.
H μεταφορά στο εσωτερικό της Αιθιοπίας
και η διανομή των τροφίμων
έγινε με την άμεση εποπτεία της κυρίας Ελένης Σωτηρίου,
η οποία συνόδευε τα φορτία φροντίζοντας
ώστε η παράδοση των τροφίμων να γίνεται
στα χέρια των παραληπτών κατοίκων
με τάξη και προσοχή.



















Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Γιατί ακόμη να υπάρχουν τοσα παιδια που πεινουν?



οσο βλέπω αυτες τις φιγουρες των παιδιων...
κομματιάζετε η ψυχη μου....



ειμαστε ολοι θεατες αυτού του δράματος...και ομως τι μπορούμε να κάνουμε?
Αυτά τα πονεμένα ματάκια....





αυτο το αληθινο κλάμα γεματο θλίψη και απόγνωση...
για ποσο ακόμη θα υποφερουν???






και αν ναι!!! πως???










Μπορούμε να αλλάξουμε ολα αυτα?